तुने दिवाना दिल को बनाया.. इस दिल पर इल्जाम है क्या..
सागर जैसी ऑखोंवाली.. ये तो बता तेरा नाम है क्या..
हेच ते गाणं आज मी दिवसभर गुणगुणत होतो. सालाबादाप्रमाणे आजही भल्यापहाटेचे, ८ वाजताचे लेक्चर रद्द झाले. चरफडतच सगळे बाहेरच्या कट्यावर येऊन बसलो आणि तुला येताना पाहीले.
सकाळची सुर्याची सोनेरी किरणे तुझ्या हायलाईट केलेल्या केसांना चमकवत होती. तुझा तो पांढरा शर्ट आणि त्यावरची केशरी, लाल रंगाची फुलं तुझ्या कॉम्लेक्शनला मस्त सुट होतं होते. खांद्यावरुन कमरेपर्यंत आलेली तुझी स्लिंग बॅग, त्याला लावलेले हार्ट्स, घुंगरु, रंगीत रिबीन्स आणि इतर क्लस्टर्स तुझ्या कलरफुल पर्सनॅलीटीला सुट करत होते...
धक धक... धक धक... धक धक...
हृदयाची धडधड इतकी वाढली होती की कुणाला ऐकु जाईल की काय अशी भिती वाटु लागली.
मी टक लावुन तुझ्याकडे पहात होतो. कालच्या प्रसंगाने मला थोडीफार का होईना तुमच्या क्लासमध्ये प्रसिध्दी मिळाली होती त्यामुळे तु मला ओळखशील, नशीब बलवत्तर असेल तर ओळख सुध्दा देशील असे वाटत होते.
परंतु हाय रे दुर्दैव, तु माझ्याकडे पाहीले सुध्दा नाहीस.... हसणे तर दुर यार.. पण तु मला पाहीलेसही नाहीस... :-(
तुझ्याशी बोलावं, तुझ्याशी ओळख व्हावी.. अगदी शिळोप्याच्या गप्पा नाही पण निदान कमीत कमी हाय हॅलो तरी... इतकी दुर्दम्य इच्छा मनामध्ये येत होती की मला स्वस्थ बसवेना.
मी (मित्रांना) : यार खुप बोअर होतंय, सकाळी सकाळी मस्त मुड होता अभ्यासाचा, आणि लेक्चर कॅन्सल
सिध्दार्थ : हा ना यार... सकाळी लवकर उठुन यावं तर अशी नाटकं..
मी : दुसर्‍या क्लासला बसायचं का?
शंतनु : ए गपे यार.. त्यापेक्षा चल कॅन्टन ला जाऊ, हादडू जरा आणि शनिवारचा ट्रेकपण प्लॅन करु..
मी : अरे शनिवारी जोश्याचे लेक्चर आहे..
शंतनु : सोड रे.. काय लेक्चर लेक्चर.. नेटवर सगळ्या नोट्स मिळतील..
मी : एवढं करण्यापेक्षा आत्ता दुसर्‍या क्लासला जोश्याचेच लेक्चर आहे ते करु ना अ‍ॅटेंड.. म्हणजे मग शनिवारचे बुडले तरी चालेल..
सिध्दार्थ : मेक्स सेन्स.. चल यार बसु.. इथं उगाच टाईमपास होतोय.
बाकी कोणी तयार नव्हतं.. बट हु केअर्स.. मी आणि सिध्दार्थ दोघं जणं गेलो जोश्याच्या क्लासला. जाईपर्यंत क्लास सुरु झाला होता. मी पट्कन एक धावती नजर टाकली पण इतक्या गर्दीत ‘ती’ नक्की कुठं बसली होती काही दिसलं नाही.
चरफडतच स्टेप्स चढत एकदम मागच्या बेंचवर जाऊन बसलो जेथुन मला क्लासमधले सगळेजण दिसत होते. क्लासमध्ये लक्षच नव्हतं गं माझं, माझी नजर फक्त तुलाच शोधत होती.. सगळीकडुन दोन-तिनदा नजर फिरवली पण तु कुठ्ठंच नव्हतीस...
हे असं कसं झालं.. मी स्वतः तुला कॉलेजमध्ये येताना पाहीलं होतं, मग क्लासमध्ये कशी नाहीस तु?
सिध्दार्थ माझी चुळबुळ बघत होता, शेवटी तो म्हणालाच.."काय रे, काय झालं?"
पण त्याला काय सांगणार काय झालं! माझाच मुर्खपणा होता. तु कॉलेजमध्ये आलीस म्हणजे क्लासला बसशीलच कश्यावरुन? कदाचीत लॅबब्ररी मध्ये असशील, कदाचीत लॅबमध्ये.....
श्शी.. इतका मुड गेला माझा...... आणि त्यावर जोश्याचे लेक्चर मॅरेथॉन टाईम- ३ तास चालले. तिन तास!! आयुष्यात इतका हतबल कधी झालो नव्हतो मी.. तुझ्यामुळे.. फक्त तुझ्यामुळे..
कोण आहेस तु? नाव तरी काय तुझं??
तुझा सिक्रेट अ‍ॅडमायर - तरुण
सागर जैसी ऑखोंवाली.. ये तो बता तेरा नाम है क्या..
हेच ते गाणं आज मी दिवसभर गुणगुणत होतो. सालाबादाप्रमाणे आजही भल्यापहाटेचे, ८ वाजताचे लेक्चर रद्द झाले. चरफडतच सगळे बाहेरच्या कट्यावर येऊन बसलो आणि तुला येताना पाहीले.
सकाळची सुर्याची सोनेरी किरणे तुझ्या हायलाईट केलेल्या केसांना चमकवत होती. तुझा तो पांढरा शर्ट आणि त्यावरची केशरी, लाल रंगाची फुलं तुझ्या कॉम्लेक्शनला मस्त सुट होतं होते. खांद्यावरुन कमरेपर्यंत आलेली तुझी स्लिंग बॅग, त्याला लावलेले हार्ट्स, घुंगरु, रंगीत रिबीन्स आणि इतर क्लस्टर्स तुझ्या कलरफुल पर्सनॅलीटीला सुट करत होते...
धक धक... धक धक... धक धक...
हृदयाची धडधड इतकी वाढली होती की कुणाला ऐकु जाईल की काय अशी भिती वाटु लागली.
मी टक लावुन तुझ्याकडे पहात होतो. कालच्या प्रसंगाने मला थोडीफार का होईना तुमच्या क्लासमध्ये प्रसिध्दी मिळाली होती त्यामुळे तु मला ओळखशील, नशीब बलवत्तर असेल तर ओळख सुध्दा देशील असे वाटत होते.
परंतु हाय रे दुर्दैव, तु माझ्याकडे पाहीले सुध्दा नाहीस.... हसणे तर दुर यार.. पण तु मला पाहीलेसही नाहीस... :-(
तुझ्याशी बोलावं, तुझ्याशी ओळख व्हावी.. अगदी शिळोप्याच्या गप्पा नाही पण निदान कमीत कमी हाय हॅलो तरी... इतकी दुर्दम्य इच्छा मनामध्ये येत होती की मला स्वस्थ बसवेना.
मी (मित्रांना) : यार खुप बोअर होतंय, सकाळी सकाळी मस्त मुड होता अभ्यासाचा, आणि लेक्चर कॅन्सल
सिध्दार्थ : हा ना यार... सकाळी लवकर उठुन यावं तर अशी नाटकं..
मी : दुसर्‍या क्लासला बसायचं का?
शंतनु : ए गपे यार.. त्यापेक्षा चल कॅन्टन ला जाऊ, हादडू जरा आणि शनिवारचा ट्रेकपण प्लॅन करु..
मी : अरे शनिवारी जोश्याचे लेक्चर आहे..
शंतनु : सोड रे.. काय लेक्चर लेक्चर.. नेटवर सगळ्या नोट्स मिळतील..
मी : एवढं करण्यापेक्षा आत्ता दुसर्‍या क्लासला जोश्याचेच लेक्चर आहे ते करु ना अ‍ॅटेंड.. म्हणजे मग शनिवारचे बुडले तरी चालेल..
सिध्दार्थ : मेक्स सेन्स.. चल यार बसु.. इथं उगाच टाईमपास होतोय.
बाकी कोणी तयार नव्हतं.. बट हु केअर्स.. मी आणि सिध्दार्थ दोघं जणं गेलो जोश्याच्या क्लासला. जाईपर्यंत क्लास सुरु झाला होता. मी पट्कन एक धावती नजर टाकली पण इतक्या गर्दीत ‘ती’ नक्की कुठं बसली होती काही दिसलं नाही.
चरफडतच स्टेप्स चढत एकदम मागच्या बेंचवर जाऊन बसलो जेथुन मला क्लासमधले सगळेजण दिसत होते. क्लासमध्ये लक्षच नव्हतं गं माझं, माझी नजर फक्त तुलाच शोधत होती.. सगळीकडुन दोन-तिनदा नजर फिरवली पण तु कुठ्ठंच नव्हतीस...
हे असं कसं झालं.. मी स्वतः तुला कॉलेजमध्ये येताना पाहीलं होतं, मग क्लासमध्ये कशी नाहीस तु?
सिध्दार्थ माझी चुळबुळ बघत होता, शेवटी तो म्हणालाच.."काय रे, काय झालं?"
पण त्याला काय सांगणार काय झालं! माझाच मुर्खपणा होता. तु कॉलेजमध्ये आलीस म्हणजे क्लासला बसशीलच कश्यावरुन? कदाचीत लॅबब्ररी मध्ये असशील, कदाचीत लॅबमध्ये.....
श्शी.. इतका मुड गेला माझा...... आणि त्यावर जोश्याचे लेक्चर मॅरेथॉन टाईम- ३ तास चालले. तिन तास!! आयुष्यात इतका हतबल कधी झालो नव्हतो मी.. तुझ्यामुळे.. फक्त तुझ्यामुळे..
कोण आहेस तु? नाव तरी काय तुझं??
तुझा सिक्रेट अ‍ॅडमायर - तरुण
0 comments:
Post a Comment